Συνέντευξη με την ειδικευόμενη ψυχίατρο Κουνατιάδου Χριστίνα

19-1-2025

Σταματία Κύρλα

Aς ξεκινήσουμε με κάποιες ερωτήσεις σχετικά με εσάς. Τί σημαίνει η ιατρική για εσάς και γιατί επιλέξατε αυτό το επάγγελμα; 


Για εμένα η ιατρική είναι από τις πιο σημαντικές σχέσεις της ζωής μου κι εύχομαι να μείνει τόσο ζωντανή και στο μέλλον. Η ευρύτερη οικογένεια μου περιλαμβάνει αρκετούς επαγγελματίες υγείας και μεγάλωσα με γονείς δύο ιατρούς που ώς σήμερα είναι αφιερωμένοι στην δουλειά τους. Μεγάλωσα θαυμάζοντας το πάθος, τις γνώσεις και την αφοσίωση τους, ενώ ο τρόπος που προσεγγίζουν την υγεία και τους ασθενείς τους είναι πηγή έμπνευσης για εμένα. Ήθελα κι εγώ να μάθω τη γλώσσα τους, να γίνω μέλος αυτού του κόσμου. Δούλεψα για αυτό και το κατάφερα. Στην πορεία, η σχέση μου με την ιατρική έγινε μια πολύ προσωπική υπόθεση. Είναι ένας χώρος με δύσκολες στιγμές, πολλές συγκινήσεις, πολλά δώρα, τον οποίο όσο καλύτερα γνωρίζεις τόσο καταλαβαίνεις πόσα ακόμα έχεις να μάθεις για αυτόν. 

Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η φοίτησή σας έως σήμερα;


Η ιατρική είναι μια απαιτητική σχολή. Ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ μεγάλος κι οι φοιτητές έρχονται από νωρίς σε επαφή με την σημαντική ευθύνη της εφαρμογής των γνώσεων τους σε πραγματικές συνθήκες, επηρεάζοντας τις ζωές αληθινών ανθρώπων. Η αυτοπειθαρχία, ο προγραμματισμός κι η συστηματική μελέτη δεν είναι επιλογή αλλά αναγκαιότητα. Για εμένα, ιδίως στην αρχή, ήταν μια σημαντική πρόκληση το να συνδυάσω τη συστηματική μελέτη, την εμπειρία της φοιτητικής ζωής και τα αρκετά προσωπικά μου ενδιαφέροντα, τα οποία δεν ήθελα να αποχαιρετήσω. Παρόλα αυτά, βρήκα σταδιακά τον τρόπο, όπως και πολλοί συνάδελφοι μου, να κρατήσω στη ζωή μου όσα ήταν σημαντικά για εμένα και να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της σχολής μου. 

Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με τη συγκεκριμένη ειδικότητα;


Η αλήθεια είναι ότι από νωρίς κατάλαβα τι με ενδιέφερε περισσότερο και θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που όταν άρχισαν τα μαθήματα της ψυχιατρικής, όχι μόνο δεν απογοητεύτηκα, αλλά αντίθετα, ενθουσιάστηκα ακόμη περισσότερο. Από νωρίς με γοήτευε το φαινόμενο placebo και η αχαρτογράφητη περιοχή που, σχεδόν σε όλες τις ιατρικές ειδικότητες, αναφερόταν κι αφορούσε τον παράδοξο τρόπο με τον οποίο η ψυχική κατάσταση και το “Στρες” – που όλοι γνωρίζουμε μεν, αλλά κανείς δεν ήξερε ακριβώς τι είναι – επηρεάζουν την ομοιόσταση του οργανισμού. Απορούσα για το πώς κάτι τόσο αδιευκρίνιστο είναι ταυτόχρονα τόσο καθοριστικό. Για το λόγο αυτό συνέχισα τις σπουδές μου σε μεταπτυχιακό επίπεδο πάνω στο στρες. Ήθελα, επιπλέον, να καταλάβω πώς οργανώνεται η συνειδητότητα όταν εκτρέπεται – τι είναι αυτή η διαφορετική πραγματικότητα μιας “ψυχωσικής διαταραχής”. Τέλος, ήθελα να ασχοληθώ με ένα αντικείμενο που θα με ενδιέφερε να μελετώ για το υπόλοιπο της ζωής μου, κι η ψυχιατρική ήταν ακριβώς αυτό. 

Εδώ θα ήθελα να πω πως παρά το γεγονός ότι η ψυχιατρική έχει θεωρηθεί στο παρελθόν μια αμφιλεγόμενη ειδικότητα για το αντικείμενο και τις πρακτικές της, παραμένει – το οποίο επιβεβαιώνεται και καθώς η έρευνα προχωρά – μια παθολογική ειδικότητα. Με αυτό εννοώ ότι, σύμφωνα με τα εκθετικά αυξανόμενα δεδομένα, είναι αδύνατο να διαχωρίσουμε το σώμα από το «πνεύμα», τη νόηση από το μεταβολισμό, το άγχος από την οργανικότητα. Σύμφωνα με το βιο-ψυχο-κοινωνικό μοντέλο της υγείας, δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την υγεία του οργανισμού ως σύνολο αν παραβλέψουμε τη σύνδεση της σωματικής με την ψυχική υγεία, του οργάνου με το σύστημα στο οποίο βρίσκεται, του ατόμου με το περιβάλλον μέσα στο οποίο εκδηλώνει τις συμπεριφορές του. Όπως σε μια ορχήστρα που κάθε όργανο συμβάλλει με τον δικό του ήχο, το ήπαρ ακούγεται με τις τρανσαμινάσες, τα νεφρά με το λεύκωμα, τα διττανθακρικά, τα ιόντα Κ και Na, ενώ η νόηση κι η συνείδητότητα ακούγονται με σχήματα συναισθημάτων, εικόνων και σκέψεων που συγκροτούν συμπεριφορές που κι αυτές με τη σειρά τους φαίνεται να είναι συνεπείς με μια “κατάσταση” συνόλου.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που θεωρείτε ότι είναι απαραίτητα για να μπορέσει κάποιος να έχει μια επιτυχημένη πορεία στο συγκεκριμένο χώρο;


Δεν είναι βέβαιο ότι έχουμε όλοι ίδιο ορισμό για την επιτυχία. Για εμένα επιτυχία σημαίνει να βρίσκεις νόημα σε αυτό που κάνεις, να είσαι χρήσιμος, να συνεχίζεις να αγαπάς τη δουλειά που κάνεις, να έχεις την δυνατότητα να την κάνεις όσο καλύτερα μπορείς, κι εάν δεν την αγαπάς πια να έχεις την δύναμη να ρισκάρεις να την διαπραγματευτείς. Ο δρόμος της επιτυχίας στο επάγγελμα μου χρειάζεται αφοσίωση, ταπεινότητα, θάρρος, υπευθυνότητα, ευρηματικότητα, ψυχική και σωματική ανθεκτικότητα και πολλή δουλειά. Κάθε σημαντικός στόχος, βέβαια, κατακτιέται με τις θυσίες του. Σημαντικό είναι να νιώθεις ότι ο κόπος σου έχει αντίκρισμα. Δεν είναι για όλους ίδιο το αποτύπωμα η επιτυχίας κι ενδέχεται οι ίδιοι άνθρωποι να απαντούσαν διαφορετικά σε αυτή την ερώτηση σε άλλη χρονική στιγμή. Εγώ κρατώ ακόμα πολύτιμα τα λόγια του Ralph Waldo Emerson που κάποτε είπε πως “Επιτυχία είναι ένας άνθρωπος να έχει ανασάνει με μεγαλύτερη ευκολία επειδή έζησες”.

 

Έχετε πραγματοποιήσει το αγροτικό σας; Αν ναι, σε ποια περιοχή;


Ναι, ξεκίνησα το αγροτικό μου 3 μήνες μετά την ορκωμοσία μου και μέσα στην πανδημία του COVID-19, στην Λέσβο. Ήταν από τις πιο δύσκολες και πιο όμορφες χρονιές της ζωής μου. 

 

Γνωρίζοντας ότι έχετε ξεκινήσει την ειδικότητα σας θα ήθελα να προχωρήσω σε ορισμένες σχετικές ερωτήσεις καθώς θα βοηθήσουν σίγουρα εκείνους που σκέφτονται να ακολουθήσουν την ίδια ειδικότητα.

 

Ένα σημαντικό πρόβλημα στη χώρα μας είναι η αναμονή ορισμένων ειδικοτήτων. Θα ήθελα λοιπόν να σας ρωτήσω πόσα χρόνια έχει αναμονή η Ψυχιατρική στην Ελλάδα;


Ο χρόνος αναμονής για την ειδικότητα της ψυχιατρικής στην Ελλάδα παρουσιάζει σημαντικές διαφοροποιήσεις, όπως συμβαίνει και σε άλλες ιατρικές ειδικότητες. Σε νοσοκομεία της επαρχίας που παρέχουν μερική ειδίκευση, ο χρόνος αναμονής είναι συνήθως πιο σύντομος, κυμαινόμενος από 6 μήνες έως 1 χρόνο μετά την ολοκλήρωση του πτυχίου. Αντίθετα, σε μεγάλα νοσοκομεία που προσφέρουν πλήρη ειδικότητα, η αναμονή μπορεί να κυμαίνεται από 1 έως 2 χρόνια, ενώ σε νοσοκομεία με αυξημένη ζήτηση ο χρόνος αναμονής μπορεί να φτάσει τα 6-7 χρόνια. Δεδομένου ότι για πολλά νοσοκομεία δεν υπάρχουν αναρτημένες λίστες αναμονής και οι γραμματείες δεν διαθέτουν πάντα δεδομένα για το πότε πρόκειται να μετακινηθεί κάποιος, αυτό που έκανα εγώ και με βοήθησε ήταν το να αναζητήσω και απευθυνθώ προσωπικά σε ειδικευόμενους των νοσοκομείων που με ενδιέφεραν. Όλοι οι συνάδελφοι ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικοί και πρόθυμοι να με καθοδηγήσουν.

Πόσα χρόνια είναι συνολικά η ειδικότητα;


Αν εξαιρέσουμε την περίοδο αναμονής για τοποθέτηση, ο χρόνος ειδίκευσης στην ψυχιατρική στην Ελλάδα είναι 5 χρόνια.

Ακόμα και στις μέρες μας, υπάρχουν άνθρωποι που συγχέουν τον Ψυχολόγο με τον Ψυχίατρο. Θα θέλατε να μας πείτε τις βασικές διαφορές τους;


Το καταλαβαίνω και πλέον κι οι σύμβουλοι ψυχικής υγείας εντάσσονται ολοένα και περισσότερο στη συζήτηση. Ξεκινώντας από το κομμάτι της εκπαίδευσης, ο ψυχίατρος έχει ολοκληρώσει πρώτα τις σπουδές του στην ιατρική (6 χρόνια) και στη συνέχεια την ειδικότητα στην ψυχιατρική (5 χρόνια), ενώ εργάζεται ήδη ως ειδικευόμενος ψυχίατρος κατά την διάρκεια της ειδίκευσης του. Ο ψυχολόγος, από την άλλη, έχει πτυχίο ψυχολογίας (συνήθως τετραετούς φοίτησης) και άδεια άσκησης επαγγέλματος μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του. Όσον αφορά τους συμβούλους ψυχικής υγείας, συνήθως είναι απόφοιτοι ιδιωτικών σχολών, οι οποίοι εκπαιδεύονται σε τεχνικές βελτίωσης δεξιοτήτων ζωής. Παρόλο που μόνο ο ψυχίατρος είναι αρμόδιος για τη διάγνωση ψυχικών διαταραχών — καθώς η διάγνωση είναι ιατρική πράξη— οι περισσότεροι ψυχολόγοι γνωρίζουν αρχές ψυχοπαθολογίας και τα δύο επαγγέλματα συνεργάζονται στενά. Συχνά επικρατεί η άποψη ότι ο ψυχίατρος αναλαμβάνει «βαριά» και χρόνια περιστατικά, κυρίως λόγω της αρμοδιότητας του να συνταγογραφεί φαρμακευτική αγωγή. Ωστόσο, τόσο οι ψυχολόγοι όσο και οι ψυχίατροι, κατόπιν κατάλληλης εκπαίδευσης, μπορούν να ασχοληθούν με την ψυχοθεραπεία. 

 

Στην Ελλάδα αλλά και γενικά στον κόσμο παρατηρείται μια αύξηση των ψυχικών διαταραχών. Πόσο εύκολη είναι η αναζήτηση αλλά και η πρόσβαση στη βοήθεια;

Όλο και πιο εύκολη. Η ευαισθητοποίηση γύρω από τα ζητήματα ψυχικής υγείας έχει ανοίξει τη συζήτηση κι έχει φέρει στο φώς σημαντικές πρωτοβουλίες. Πλέον, η τεχνολογία δίνει την δυνατότητα και σε ανθρώπους που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές, σε άλλες χώρες, να έχουν πρόσβαση σε πολύτιμες υπηρεσίες, κάτι που θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό. Σίγουρα μπορούν να γίνουν βελτιώσεις αλλά θεωρώ ότι τόσο οι ειδικοί έχουν πρόσβαση σε καλύτερη εκπαίδευση όσο κι οι άνθρωποι που χρειάζονται τις υπηρεσίες μας έχουν όλο κι ευκολότερη πρόσβαση σε αυτές. Από τη μια λέμε ότι αυξάνονται οι ψυχικές διαταραχές, από την άλλη πλέον έχουμε λέξεις για να ονομάσουμε καταστάσεις που παλιότερα δεν είχαν όνομα και δεν είχαν όψη.  Υπάρχουν, σαφώς, κι οι επιφυλακτικές φωνές, οι άνθρωποι που εκφράζουν έναν προβληματισμό μπροστά στους σύγχρονους τρόπους σύνδεσης κι επικοινωνίας, κι εκείνοι που βιώνουν μια αμηχανία στη δημοτικότητα που λαμβάνει η φράση “κάνω ψυχοθεραπεία”. Είμαστε σε περίοδο που τα πράγματα αλλάζουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς αλλά είμαι αισιόδοξη και θεωρώ ότι θα βρούμε τον τρόπο να βελτιώσουμε τη ζωή μας.

Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι βασικές προκλήσεις τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει ένας Ψυχίατρος σήμερα και ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες αιτίες που οδηγούν κάποιον να αναζητήσει βοήθεια; 


Όσον αφορά τις προκλήσεις για έναν ψυχίατρο, θα αναφερθώ σε τρεις τομείς:
την κοινωνία, τον ίδιο τον εαυτό του και την πίστη του στην ζωή και τον άνθρωπο. Όσον αφορά την κοινωνία, ακόμη κι αν δουλεύεις σκληρά με έναν άνθρωπο για να βελτιώσει τη ζωή του, εάν εκείνος επιστρέφει σε ένα κόσμο που τον τραυματίζει, τον βομβαρδίζει με πληροφορίες που δεν μπορεί να μεταβολίσει ικανά, σε ένα κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον που λόγω οικονομικών δυσκολιών στην Ελλάδα του 2024 είναι διπλά δύσκολη η απομάκρυνση, σε ένα περιβάλλον μοναξιάς που προωθούνται αξίες ανθυγιεινές για όποιον τις υπερασπίζεται, ο δρόμος προς την υγεία και την ευδαιμονία είναι ιδιαίτερα κοπιώδης. Όσον αφορά τον εαυτό του, ο ψυχίατρος για εμένα οφείλει να διατηρεί στις προτεραιότητες του την φροντίδα του εαυτού του, για να μπορεί να φροντίσει και τους θεραπευόμενους του. Η επαρκής ξεκούραση, η συνεχιζόμενη εκπαίδευση και η προσωπική, πολύπλευρη καλλιέργεια είναι στοιχεία που η απουσία τους επηρεάζει την ποιότητα της ζωής και της δουλειάς του. Τέλος, ίσως μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις είναι η διατήρηση της πίστης στην υγεία και η παραχώρηση στους θεραπευόμενους της δυνατότητας να ανατρέψουν τις προβλέψεις μας – κι επιτρέψτε μου να εξηγηθώ. Η ψυχιατρική είναι μια ειδικότητα που χαρακτηρίζεται από το αίσθημα ματαίωσης. Τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα άμεσα και πολλές φορές είναι δύσκολο να εντοπιστούν. Ο ψυχίατρος, για εμένα, οφείλει να διατηρεί έναν εσωτερικό επαναστάση, μια πηγή φωτός, ακόμη κι όταν ο ίδιος ο θεραπευόμενος δεν μπορεί να το διακρίνει για τον εαυτό του. Δε το θεωρώ υπεραισιόδοξο, ούτε παντοδυναμικό, ούτε πιστεύω ότι αγνοώ τις μεγάλες δυσκολίες. Απλώς θεωρώ ότι για να ανοίξει μια βαριά, παλιά πόρτα, κάποιος πρέπει να πιστέψει ότι ανοίγει και κάποιος να προσπαθήσει με όλη του τη δύναμη και να δοκιμάσει όσα τεχνάσματα μπορεί να σκεφτεί. Το τι τελικά θα γίνει, θα μας το πει ούτως ή αλλως η στατιστική.  

Ένα ιδιαίτερα σημαντικό πρόβλημα της εποχής μας είναι η βία. Παρόλο που η βία ήταν πάντα παρούσα, φαίνεται να υπάρχει μια σαφής κλιμάκωση τα τελευταία χρόνια και κυρίως θα λέγαμε μετά τον εγκλεισμό λόγω του COVID. Ποιες κατά τη γνώμη σας είναι οι βασικές αιτίες που συνέβαλλαν στην αύξηση των περιστατικών;


Η βία, όπως ορίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), αφορά κάθε ενέργεια που προκαλεί ή ενδέχεται να προκαλέσει σωματική ή ψυχική βλάβη. Στο σημερινό κόσμο, η βία δεν είναι απλώς μια φυσική πράξη αλλά το αποτύπωμα μιας αποδιοργάνωσης, ένα φαινόμενο που μας φέρνει αντιμέτωπους με τις βαθύτερες πτυχές της ανθρώπινης φύσης και των κοινωνικών δομών. Βιώνουμε την κανονικοποίηση των βίαιων συμπεριφορών, την εξοικείωση με τη βιαιότητα μέσα από το διαδίκτυο, τις ειδήσεις και τις προσωπικές μας εμπειρίες ήδη από τα πρώτα ευαίσθητα χρόνια της ζωής. Αυτή η συστηματική κι, απροειδοποίητη πολλές φορές, έκθεση στη βιαιότητα μειώνει εκ των πραγμάτων την αρχική αίσθηση αποτροπιασμού που ενδέχεται να νιώθαμε σε άλλη περίπτωση και δημιουργεί μια συνθήκη όπου η βία γίνεται οικεία, στοιχείο των καθημερινών ερεθισμάτων μας, έχουμε λιγότερη αναστολή απέναντι της και γίνεται τελικά στοιχείο του ρεπερτορίου μας. Παρότι η βία εξελικτικά εξυπηρετούσε την επιβίωση και την κυριαρχία, σήμερα ζούμε σε ένα κόσμο που έχουμε κατακτήσει εναλλακτικούς τρόπους διαπραγμάτευσης κι επικοινωνίας δύσκολων συναισθημάτων. Γιατί, τότε, συνεχίζει να μας δελεάζει;

Μπορούμε να πούμε ότι μια συμπεριφορά διατηρείται κι επαναλαμβάνεται όσο εξυπηρετεί τους σκοπούς μας καλύτερα από κάθε άλλη διαθέσιμη. Έχουμε, όμως, αναρωτηθεί εάν οι επιδιώξεις μας είναι πράγματι “ευγενείς” κι αν οι μέθοδοι μας προάγουν τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζούμε;  Έχουμε αποτελεσματικούς τρόπους επανένταξης και φροντίδας ανθρώπων που έχουν μάθει να ζουν μέσα στη βία; Ταυτόχρονα, ζούμε σε μια καθημερινότητα που ο πληθωρισμός αυξάνεται και παράλληλα το τικ-τοκ μας πιέζει να έχουμε τύψεις που στα 25 δεν είμαστε εκατομμυριούχοι, που καταναλώνουμε διεγερτικά ροφήματα για να ανταποκριθούμε στις επιταγές της παραγωγικότητας κι ηρεμιστικά ροφήματα γιατί πρέπει κάποια στιγμή να μας αναγκάσουμε να χαλαρώσουμε. Δεν είναι κι αυτό μιας μορφής βία; Ζούμε σε μια καθημερινότητα που το burn-out είναι πλέον μια pop λέξη. Το χρόνιο στρες κι οι προκλήσεις της σύγχρονης ζωής μας κάνουν πιο ευάλωτους στη βία. Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να απαλαχθούν από μια αδιάκοπη αγωνία, δεν μπορούν να βρουν τρόπο να απεγκλωβιστούν ή φαίνεται να απειλούνται από “αόρατους εχθρούς” (όπως η πανδημία του COVID-19), ο φόβος κορυφώνονται κι οι αντιδράσεις  μας γίνονται ενστικτώδεις. Το σύστημα τους στρες μας είναι υπερενεργό, ανίκανο τελικά να ανταπεξέλθει κι εμείς σε μια εξαντλητική ετοιμότητα, με αίσθημα αβοηθησίας, περιτριγυρισμένοι από ενδεχόμενους κινδύνους. Συνεπώς, το φαινόμενο της βίας, που παρατηρούμε να αυξάνεται, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο, πιστεύω, με την δομή του κοινωνικοπολιτικού συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε και δεν αφορά μόνο παρείες της κοινωνίας μας – οι οποίοι πάντα κατείχαν ένα ποσοστό – ούτε μεμονωμένα άτομα, ούτε μεμονωμένα πλαίσια. Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούν τα παραπάνω κακοποιητικές συμπεριφορές. Κατά τη γνώμη μου, είμαστε σε μια περίοδο που η μάχη μεταξύ τρυφερότητας και βιαιότητας είναι πιο σφοδρή από ποτέ, κι αυτό το θεωρώ πρόοδο. 

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθούμε στα ταμπού που υπάρχουν γύρω από την αναζήτηση βοήθειας αλλά και τις ψυχικές νόσους. Ακόμα και σήμερα, τα ταμπού γύρω από τις ψυχικές νόσους και τους Ψυχιάτρους εξακολουθούν να εμποδίζουν πολλούς ανθρώπους από το να αναζητήσουν τη βοήθεια που χρειάζονται. Ποιοι κατά τη γνώμη σας είναι οι βασικοί λόγοι που «θα απομακρύνουν» ένα άτομο από τον Ψυχίατρο;


Νομίζω ότι τους λόγους που αποφεύγει κάποιος να ζητήσει βοήθεια από τον ψυχίατρο τους γνωρίζουν καλά όσοι τους ασπάζονται. Αντί αυτού, λέω να μοιραστώ μερικούς λόγους που έχουν ακουστεί για να αποθαρρύνουν κάποιον με κάταγμα κνήμης να επισκεφθεί έναν ορθοπεδικό. “Δεν χρειάζεται να πας στον ορθοπεδικό, δεν είναι τίποτα σοβαρό. Θα περάσει μόνο του, πώς κάνεις έτσι; Μήπως παραείσαι ευαίσθητος; Και, τι; Θα λέμε τώρα ότι πας στον ορθοπεδικό και θα κυκλοφορείς με γύψο; Είναι απλά μια μόδα τώρα, όλοι σπάνε ξαφνικά τα πόδια τους και τρέχουν να τα φτιάξουν στους ορθοπεδικούς που τους φορτώνουν φάρμακα, κάνουν χειρουργεία κι αυτοί βγάζουν μια περιουσία. Σιγά το πρόβλημα, κι εγώ κουτσαίνω. Και θα κυκλοφορείς με τα παυσίπονα; Κι άμα λένε ότι εγώ φταίω που χτύπησες; Δηλαδή μου λες ότι δεν είσαι ικανός να το λύσεις μόνος σου; Θα σου πω εγώ τι να κάνεις, τι τον θες τον ορθοπεδικό; Σίγουρα θα σου πει και για φυσικοθεραπείες μετά και θα αναστατωθεί όλη η καθημερινότητα σου. Έχεις χρόνο για αυτά τώρα; Καλύτερα πάρε κανένα ρούχο με τα χρήματα αυτά. Και θα είσαι ο κουτσός της γειτονιάς; Και τι θα πει η θεία Μαίρη;” 

Σε σχέση με το παρελθόν, τι έχει αλλάξει; Έχουμε απαγκιστρωθεί από τα περισσότερα ταμπού και αναζητούμε πιο εύκολα βοήθεια ή παραμένουμε στάσιμοι;


Ναι, θεωρώ ότι πλέον οι άνθρωποι αναγνωρίζουν πόσο τους επιβαρύνει ο ψυχικός πόνος και πόσο σημαντικό είναι να ζητήσουν βοήθεια για αυτόν από κάποιον που εκπαιδεύεται και μπορεί να τους βοηθήσει. Έχουμε πρόσβαση σε τόσες πληροφορίες, πλέον. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μια τοποθέτηση. Το αρεστό δεν είναι πάντοτε κι ωφέλιμο, κι αντιστρόφως – κι επιτρέψτε μου να εξηγηθώ. Δανειζόμενη, πάλι, το παράδειγμα του μυοσκελετικού πόνου, εάν πονάει το γόνατο μου κι εγώ θέλω να τρέξω αύριο σε μαραθώνιο, παρακούσω τον πόνο μου και το γιατρό μου και πάρω ικανά αναλγητικά για να βγει ο αγώνας μου, πώς φαντάζεστε ότι θα είναι η κατάσταση του ποδιού μου την επόμενη ημέρα ;  Αυτό που θέλω να πω με το ανωτέρω παράδειγμα, είναι πως έχει σημασία τόσο το αίτημα μας όσο κι η βοήθεια που θα λάβουμε να εξυπηρετούν την υγεία, την ευημερία και την εξέλιξη μας μακροπρόθεσμα. Λύσεις υπάρχουν για διάφορα προβλήματα. Όταν μιλάμε για την υγεία, είναι σημαντικό να συμφωνήσουμε στα σωστά προβλήματα.

 

Ποια θα ήταν η συμβουλή που θα δίνατε σε έναν άνθρωπο που θέλει να απευθυνθεί σε Ψυχίατρο αλλά παραμένει προσκολλημένος στα ταμπού που προαναφέρθηκαν; 

Ίσως του έλεγα ότι αν θεωρεί ότι έχει ακόμα χρόνο μέχρι να αναζητήσει υποστήριξη για να ζήσει καλύτερα, αν θεωρεί ότι έχει, δηλαδή, περίσσεια χρόνου να διαθέσει σε μια καθημερινότητα όπως την ζει, ας μην απευθυνθεί. Νομίζω ότι ένα σπουδαίο δώρο φροντίδας είναι να επιτρέπεται στον καθένα μας η ευθύνη απέναντι στη ζωή του. Πάντως, δεν νομίζω ότι βρεθήκαμε σε αυτή τη ζωή για να αποδείξουμε ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν. Ίσως βρεθήκαμε για να μπορέσουμε να εξερευνήσουμε αυτή τη ζωή, να γνωρίσουμε με θάρρος τον εαυτό μας και τον διπλανό μας, να κοιτάξουμε με μάτια ανοιχτά τον κόσμο, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου είμαστε κι οι ίδιοι, κι αν είμαστε τυχεροί και θαρραλέοι, να αφήσουμε στην άκρη το φόβο και να καταφέρουμε να τον αγαπήσουμε – και τότε ίσως αλλάξει. 

Κοινοποιήστε 

Παραφίμωση: Αίτια, Συμπτώματα, Επιπλοκές και Θεραπευτική Αντιμετώπιση

Παραφίμωση: Αίτια, Συμπτώματα, Επιπλοκές και Θεραπευτική Αντιμετώπιση

Η παραφίμωση είναι μία επείγουσα ιατρική κατάσταση κατά την οποία η ακροποσθία, δηλαδή το δέρμα που καλύπτει την κεφαλή του πέους, δεν επιστρέφει στη φυσιολογική της θέση μετά την έλξη προς τα πίσω

Βρείτε μας στο Facebook και στο Instagram

Επικοινωνία
 Η ομάδα μας
Διαφημιστείτε στη truemed.gr
Όροι χρήσης
Προσωπικά δεδομένα
Copyright©Truemed
Για περισσότερη ζωή
Designed – Developed by Premiumweb.gr

 

| Επικοινωνία | Η ομάδα μας | Διαφημιστείτε στη truemed.gr|  | Όροι χρήσης | Προσωπικά δεδομένα | Copyright©Truemed | |Για περισσότερη ζωή |
Designed – Developed by Premiumweb.gr

 

© 2019 TrueMed Media. All rights reserved. Our website services, content, and products are for informational purposes only. TrueMed Media does not provide medical advice, diagnosis, or treatment.