Ναυσικά Παπαντωνοπούλου

Αιτιοπαθογένεια, μεταδοτικότητα, κλινικές εκδηλώσεις, διάγνωση, διαφορική διάγνωση, θεραπεία, χειρουργική αντιμετώπιση.

Η ελκώδης κολίτιδα ανήκει στις ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσους του εντέρου και εμφανίζεται όταν το παχύ έντερο, το ορθό ή και τα δυο παρουσιάζουν φλεγμονή. Παράγει μικροσκοπικές πληγές που ονομάζονται έλκη, τα οποία συνήθως αρχίζουν στο ορθό και ανεβαίνουν προς τα πάνω περιλαμβάνοντας κάποιες φορές ολόκληρο το παχύ έντερο. Η πάθηση αυτή είναι σοβαρή και μπορεί να προκαλέσει αιμορραγία, διάτρηση, κακοήθη εξαλλαγή καθώς και την περίεργη επιπλοκή του τοξικού μεγάκολου. Ενώ επηρεάζει άτομα όλων των ηλικιών, τα περισσότερα διαγιγνώσκονται σε ηλικίες 15 με 35 ετών. Μετά την ηλικία των 50 ετών, παρατηρείται μικρή αύξηση κυρίως στους άντρες.

ΑΙΤΙΟΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ

Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι η ελκώδης κολίτιδα είναι αποτέλεσμα ενός υπερδραστικού ανοσοποιητικού συστήματος. Παρόλα αυτά, δεν είναι σαφές ακόμη γιατί ορισμένα ανοσοποιητικά συστήματα επιτίθενται στο παχύ έντερο και όχι σε κάποιο άλλο όργανο.

Παράγοντες που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της ελκώδους κολίτιδας είναι οι εξής:

• Γονίδια: Ένα άτομο μπορεί να κληρονομήσει ένα γονίδιο από έναν εκ των δύο γονέων, το οποίο αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης της νόσου.

• Άλλες ανοσολογικές διαταραχές: Ένα άτομο που έχει ήδη έναν τύπο ανοσολογικής διαταραχής έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξει και έναν δεύτερο τύπο.

• Περιβαλλοντικοί παράγοντες: Τα βακτήρια, οι ιοί και τα αντιγόνα μπορούν να ερεθίσουν το ανοσοποιητικό σύστημα.

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΗ ΝΟΣΟΣ;

Όχι, η ελκώδης κολίτιδα δεν είναι μεταδοτική. Μόνο ορισμένες αιτίες φλεγμονής του παχέος εντέρου μπορεί να είναι μεταδοτικές, όταν αυτές οφείλονται σε βακτήρια και ιούς. Επιπλέον, δεν μπορεί να προκληθεί με οποιαδήποτε επαφή με κάποιο άλλο άτομο.

ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ –ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

Η σοβαρότητα τον συμπτωμάτων ποικίλλει ανάμεσα στα άτομα που έχουν προσβληθεί από τη νόσο, καθώς επίσης μπορούν να αλλάξουν με την πάροδο του χρόνου. Τα άτομα που έχουν διαγνωστεί με ελκώδη κολίτιδα μπορεί να εμφανίσουν περιόδους ήπιων συμπτωμάτων ή και καθόλου συμπτώματα. Αυτό ονομάζεται ύφεση. Ωστόσο, αν τα συμπτώματα επιστρέψουν και είναι σοβαρά, τότε έχουμε την λεγόμενη περίοδο έξαρσης.

Τα κυριότερα συμπτώματα είναι:

• Κοιλιακό άλγος

• Αυξημένοι κοιλιακοί ήχοι

• Αιματηρά κόπρανα

• Διάρροια

• Πυρετός

• Πόνος στο ορθό

• Απώλεια βάρους

• Υποσιτισμός

Επίσης μπορεί να προκαλέσει:

• Πόνος/ πρήξιμο στις αρθρώσεις

• Ναυτία και μειωμένη όρεξη

• Δερματικά προβλήματα

• Πληγές στο στόμα

• Φλεγμονή των ματιών

ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Οι ενδοσκοπικές διαδικασίες με λήψη βιοψίας ιστού είναι ο μόνος τρόπος για την οριστική διάγνωση της ελκώδους κολίτιδας. Ωστόσο, συνιστώνται και άλλοι τύποι εξετάσεων οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν στον αποκλεισμό επιπλοκών ή άλλων μορφών φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, όπως η νόσος Crohn. Τέτοιες εξετάσεις είναι οι εξής:

Εργαστηριακές εξετάσεις:

• Εξετάσεις αίματος: Ο γιατρός προτείνει εξετάσεις αίματος για έλεγχο αναιμίας – μια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχουν αρκετά ερυθρά αιμοσφαίρια για να μεταφέρουν επαρκές οξυγόνο στους ιστούς- ή για να ελέγξει για σημεία λοίμωξης.

• Μελέτες κοπράνων: Τα λευκά αιμοσφαίρια ή ορισμένες πρωτεΐνες στα κόπρανα υποδηλώνουν την ελκώδη κολίτιδα. Ένα δείγμα κοπράνων επίσης μπορεί να αποκλείσει λοιμώξεις που προκαλούνται από βακτήρια, ιούς και παράσιτα.

Ενδοσκοπικές διαδικασίες:

• Κολονοσκόπηση: Αυτή η εξέταση επιτρέπει στο γιατρό να δει ολόκληρο το παχύ έντερο χρησιμοποιώντας έναν λεπτό, εύκαμπτο, φωτισμένο σωλήνα με κάμερα στο τέλος. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, ο γιατρός μπορεί επίσης να λάβει μικρά δείγματα ιστού (βιοψία) για εργαστηριακή ανάλυση. Ένα δείγμα ιστού είναι απαραίτητο για τη διάγνωση.

• Ευέλικτη σιγμοειδοσκόπηση: Ο γιατρός χρησιμοποιεί ένα λεπτό, εύκαμπτο, φωτισμένο σωλήνα για να εξετάσει το ορθό και το σιγμοειδές κόλον – το κάτω άκρο του παχέος εντέρου. Εάν το παχύ έντερο σας έχει φλεγμονή σοβαρά, ο γιατρός σας μπορεί να πραγματοποιήσει αυτήν την εξέταση αντί για πλήρη κολονοσκόπηση.

Διαδικασίες απεικόνισης:

• Ακτινογραφία. Εάν υπάρχουν σοβαρά συμπτώματα, ο γιατρός μπορεί να χρησιμοποιήσει μια τυπική ακτινογραφία της κοιλιακής περιοχής για να αποκλείσει σοβαρές επιπλοκές, όπως διάτρηση παχέος εντέρου.

• Αξονική τομογραφία: Εάν ο γιατρός υποψιάζεται επιπλοκή από ελκώδη κολίτιδα τότε ζητά αξονική τομογραφία της κοιλίας ή της πυέλου. Επίσης, με την αξονική τομογραφία μπορεί να δει κατά πόσο έχει προχωρήσει η φλεγμονή.

• Εντερογραφία αξονικής τομογραφίας (CT) και εντερογραφία μαγνητικού συντονισμού (MR): Ο γιατρός μπορεί να συστήσει μία από αυτές τις μη επεμβατικές εξετάσεις εάν θέλει να αποκλείσει οποιαδήποτε φλεγμονή στο λεπτό έντερο. Αυτές οι εξετάσεις είναι πιο ευαίσθητες για την εύρεση φλεγμονής στο έντερο από ό, τι οι συμβατικές εξετάσεις απεικόνισης. Η εντερογραφία (MR) είναι μια εναλλακτική λύση χωρίς ακτινοβολία.

ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Η ελκώδης κολίτιδα και η νόσος Chron είναι οι πιο συχνές μορφές φλεγμονωδών παθήσεων του παχέος εντέρου και πιστεύεται ότι έχουν ίδια παθογένεια. Επίσης, παρουσιάζουν παρόμοια συμπτώματα όπως:

• Κράμπες

• Κοιλιακό άλγος

• Διάρροια

• Κόπωση

Ωστόσο, έχουν βασικές διαφορές μεταξύ τους. Μία απ’ αυτές είναι ότι επηρεάζουν διαφορετικά σημεία του γαστρεντερικού σωλήνα. Η νόσος Chron, μπορεί να επηρεάσει από το στόμα έως τον πρωκτό και εντοπίζεται πιο συχνά στο λεπτό έντερο. Αντίθετα, η ελκώδης κολίτιδα επηρεάζει μόνο το παχύ έντερο και το ορθό.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Στόχος της θεραπείας της ελκώδους κολίτιδας είναι μειώσει την φλεγμονή που προκαλεί τα συμπτώματα ώστε να αποτρέψει τις εξάρσεις και αν έχουμε περισσότερες περιόδους ύφεσης.

Φαρμακευτική αγωγή:

Για ήπια συμπτώματα ο γιατρός συνταγογραφεί φάρμακα που προσφέρουν ανακούφιση από την φλεγμονή και το πρήξιμο. Αυτοί οι τύποι φαρμάκων περιλαμβάνουν:

1. Μεσαλαμίνη
2. Σουλφασαλαζίνη
3. Ολσαλαζίνη
4. 5- αμυνονασαλικυλικά

Μερικά άτομα μπορεί να χρειάζονται κορτικοστεροειδή για να μειώσουν τη φλεγμονή, τα οποία μπορεί να έχουν δυσμενείς επιπτώσεις γι’ αυτό και οι γιατροί προσπαθούν να περιορίσουν τη χρήση τους. Εάν υπάρχει λοίμωξη, μπορεί να χορηγηθούν αντιβιοτικά. Εάν έχετε μέτρια έως σοβαρά συμπτώματα, ένας γιατρός μπορεί να συνταγογραφήσει ένα είδος φαρμάκου γνωστό ως βιολογικό παράγοντα. Οι βιολογικοί παράγοντες είναι φάρμακα αντισωμάτων που βοηθούν στον αποκλεισμό της φλεγμονής και συμβάλλουν στην αποφυγή εκδήλωσης συμπτωμάτων.

Ένας γιατρός μπορεί επίσης να συνταγογραφήσει έναν ανοσοτροποποιητή. Αυτός αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος. Παραδείγματα περιλαμβάνουν την μεθοτρεξάτη, 5-ASA και θειοπουρίνη. Ωστόσο, οι τρέχουσες οδηγίες δεν τις προτείνουν ως αυτόνομη θεραπεία. Το 2018, η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) ενέκρινε τη χρήση του tofacitinib (Xeljanz) ως θεραπεία της ελκώδους κολίτιδας. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Αυτό το φάρμακο στοχεύει κύτταρα που είναι υπεύθυνα για φλεγμονή και είναι το πρώτο από του στόματος φάρμακο εγκεκριμένο για τη μακροχρόνια θεραπεία της ελκώδους κολίτιδας.

Νοσηλεία εντός νοσοκομείου:

Εάν τα συμπτώματα είναι σοβαρά ο ασθενής θα πρέπει να νοσηλευτεί για να διορθώσει τις επιπτώσεις της αφυδάτωσης και της απώλειας των ηλεκτρολυτών που προκαλεί η διάρροια. Επιπλέον μπορεί να χρειαστεί να αντικατασταθεί το αίμα για να αντιμετωπιστούν άλλες επιπλοκές.

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΏΠΙΣΗ

Η χειρουργική αντιμετώπιση είναι η έσχατη λύση και περιλαμβάνει την αφαίρεση ολόκληρου ή μερικού τμήματος του παχέος εντέρου με τη δημιουργία ενός νέου μονοπατιού για τα κόπρανα. Αυτό το μονοπάτι μπορεί να βγει μέσω ενός μικρού ανοίγματος στο κοιλιακό τοίχωμα ή να ανακατευθυνθεί πίσω από το τέλος του ορθού.

Για να ανακατευθύνει τα κόπρανα μέσω του κοιλιακού τοιχώματος, ο χειρουργός κάνει ένα μικρό άνοιγμα στο κοιλιακό τοίχωμα. Στη συνέχεια, το άκρο του κάτω λεπτού εντέρου ή ο ειλεός μεταφέρεται στην επιφάνεια του δέρματος. Με αυτόν τον τρόπο, τα κόπρανα θα καταλήγουν μέσω του ανοίγματος σε μια σακούλα. Εάν τα απόβλητα μπορούν να ανακατευθυνθούν μέσω του ορθού, ο χειρουργός αφαιρεί το πάσχον τμήμα του παχέος εντέρου και του ορθού, διατηρώντας τους εξωτερικούς μύες του ορθού. Στη συνέχεια συνδέει το λεπτό έντερο στο ορθό για να σχηματίσει μια μικρή προεξοχή

Μετά από αυτήν τη χειρουργική επέμβαση, μπορούν να περάσουν τα κόπρανα από το ορθό, αλλά το περιεχόμενο του εντέρου θα είναι πιο συχνό και υδαρές από το κανονικό.

Λέγεται ότι ένα στα πέντε άτομα με ελκώδης κολίτιδα θα χρειαστεί χειρουργική επέμβαση στη διάρκεια της ζωής του.

Συμπέρασμα: Η ελκώδης κολίτιδα, είναι μια χρόνια ιδιοπαθείς φλεγμονή του παχέος εντέρου, μη μεταδοτική, που προσβάλλει όλες τις ηλικίες κυρίως όμως τους νέους. Η έγκαιρη διάγνωση βοηθάει στην ανακούφιση συμπτωμάτων και προάγει μια καλύτερη ποιότητα ζωής για τον ασθενή.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. https://www.healthline.com/health/ulcerative-colitis
2. https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/ulcerative-colitis/diagnosis-treatment/drc-20353331
3. Κουρκούτα, Λ. (2011). Διαγνωστική Νοσηλευτική Προσέγγιση. Αθήνα: Εκδόσεις Πασχαλίδης. P.110-111

TrueMed-ForLivingMore

 Ναυσικά Παπαντωνοπούλου

Αιτιοπαθογένεια, μεταδοτικότητα, κλινικές εκδηλώσεις, διάγνωση, διαφορική διάγνωση, θεραπεία, χειρουργική αντιμετώπιση.

Η ελκώδης κολίτιδα ανήκει στις ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσους του εντέρου και εμφανίζεται όταν το παχύ έντερο, το ορθό ή και τα δυο παρουσιάζουν φλεγμονή. Παράγει μικροσκοπικές πληγές που ονομάζονται έλκη, τα οποία συνήθως αρχίζουν στο ορθό και ανεβαίνουν προς τα πάνω περιλαμβάνοντας κάποιες φορές ολόκληρο το παχύ έντερο. Η πάθηση αυτή είναι σοβαρή και μπορεί να προκαλέσει αιμορραγία, διάτρηση, κακοήθη εξαλλαγή καθώς και την περίεργη επιπλοκή του τοξικού μεγάκολου. Ενώ επηρεάζει άτομα όλων των ηλικιών, τα περισσότερα διαγιγνώσκονται σε ηλικίες 15 με 35 ετών. Μετά την ηλικία των 50 ετών, παρατηρείται μικρή αύξηση κυρίως στους άντρες.

ΑΙΤΙΟΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ

Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι η ελκώδης κολίτιδα είναι αποτέλεσμα ενός υπερδραστικού ανοσοποιητικού συστήματος. Παρόλα αυτά, δεν είναι σαφές ακόμη γιατί ορισμένα ανοσοποιητικά συστήματα επιτίθενται στο παχύ έντερο και όχι σε κάποιο άλλο όργανο.

Παράγοντες που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της ελκώδους κολίτιδας είναι οι εξής:

• Γονίδια: Ένα άτομο μπορεί να κληρονομήσει ένα γονίδιο από έναν εκ των δύο γονέων, το οποίο αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης της νόσου.

• Άλλες ανοσολογικές διαταραχές: Ένα άτομο που έχει ήδη έναν τύπο ανοσολογικής διαταραχής έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξει και έναν δεύτερο τύπο.

• Περιβαλλοντικοί παράγοντες: Τα βακτήρια, οι ιοί και τα αντιγόνα μπορούν να ερεθίσουν το ανοσοποιητικό σύστημα.

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΗ ΝΟΣΟΣ;

Όχι, η ελκώδης κολίτιδα δεν είναι μεταδοτική. Μόνο ορισμένες αιτίες φλεγμονής του παχέος εντέρου μπορεί να είναι μεταδοτικές, όταν αυτές οφείλονται σε βακτήρια και ιούς. Επιπλέον, δεν μπορεί να προκληθεί με οποιαδήποτε επαφή με κάποιο άλλο άτομο.

ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ –ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

Η σοβαρότητα τον συμπτωμάτων ποικίλλει ανάμεσα στα άτομα που έχουν προσβληθεί από τη νόσο, καθώς επίσης μπορούν να αλλάξουν με την πάροδο του χρόνου. Τα άτομα που έχουν διαγνωστεί με ελκώδη κολίτιδα μπορεί να εμφανίσουν περιόδους ήπιων συμπτωμάτων ή και καθόλου συμπτώματα. Αυτό ονομάζεται ύφεση. Ωστόσο, αν τα συμπτώματα επιστρέψουν και είναι σοβαρά, τότε έχουμε την λεγόμενη περίοδο έξαρσης.

Τα κυριότερα συμπτώματα είναι:

• Κοιλιακό άλγος

• Αυξημένοι κοιλιακοί ήχοι

• Αιματηρά κόπρανα

• Διάρροια

• Πυρετός

• Πόνος στο ορθό

• Απώλεια βάρους

• Υποσιτισμός

Επίσης μπορεί να προκαλέσει:

• Πόνος/ πρήξιμο στις αρθρώσεις

• Ναυτία και μειωμένη όρεξη

• Δερματικά προβλήματα

• Πληγές στο στόμα

• Φλεγμονή των ματιών

ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Οι ενδοσκοπικές διαδικασίες με λήψη βιοψίας ιστού είναι ο μόνος τρόπος για την οριστική διάγνωση της ελκώδους κολίτιδας. Ωστόσο, συνιστώνται και άλλοι τύποι εξετάσεων οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν στον αποκλεισμό επιπλοκών ή άλλων μορφών φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, όπως η νόσος Crohn. Τέτοιες εξετάσεις είναι οι εξής:

Εργαστηριακές εξετάσεις:

• Εξετάσεις αίματος: Ο γιατρός προτείνει εξετάσεις αίματος για έλεγχο αναιμίας – μια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχουν αρκετά ερυθρά αιμοσφαίρια για να μεταφέρουν επαρκές οξυγόνο στους ιστούς- ή για να ελέγξει για σημεία λοίμωξης.

• Μελέτες κοπράνων: Τα λευκά αιμοσφαίρια ή ορισμένες πρωτεΐνες στα κόπρανα υποδηλώνουν την ελκώδη κολίτιδα. Ένα δείγμα κοπράνων επίσης μπορεί να αποκλείσει λοιμώξεις που προκαλούνται από βακτήρια, ιούς και παράσιτα.

Ενδοσκοπικές διαδικασίες:

• Κολονοσκόπηση: Αυτή η εξέταση επιτρέπει στο γιατρό να δει ολόκληρο το παχύ έντερο χρησιμοποιώντας έναν λεπτό, εύκαμπτο, φωτισμένο σωλήνα με κάμερα στο τέλος. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, ο γιατρός μπορεί επίσης να λάβει μικρά δείγματα ιστού (βιοψία) για εργαστηριακή ανάλυση. Ένα δείγμα ιστού είναι απαραίτητο για τη διάγνωση.

• Ευέλικτη σιγμοειδοσκόπηση: Ο γιατρός χρησιμοποιεί ένα λεπτό, εύκαμπτο, φωτισμένο σωλήνα για να εξετάσει το ορθό και το σιγμοειδές κόλον – το κάτω άκρο του παχέος εντέρου. Εάν το παχύ έντερο σας έχει φλεγμονή σοβαρά, ο γιατρός σας μπορεί να πραγματοποιήσει αυτήν την εξέταση αντί για πλήρη κολονοσκόπηση.

Διαδικασίες απεικόνισης:

• Ακτινογραφία. Εάν υπάρχουν σοβαρά συμπτώματα, ο γιατρός μπορεί να χρησιμοποιήσει μια τυπική ακτινογραφία της κοιλιακής περιοχής για να αποκλείσει σοβαρές επιπλοκές, όπως διάτρηση παχέος εντέρου.

• Αξονική τομογραφία: Εάν ο γιατρός υποψιάζεται επιπλοκή από ελκώδη κολίτιδα τότε ζητά αξονική τομογραφία της κοιλίας ή της πυέλου. Επίσης, με την αξονική τομογραφία μπορεί να δει κατά πόσο έχει προχωρήσει η φλεγμονή.

• Εντερογραφία αξονικής τομογραφίας (CT) και εντερογραφία μαγνητικού συντονισμού (MR): Ο γιατρός μπορεί να συστήσει μία από αυτές τις μη επεμβατικές εξετάσεις εάν θέλει να αποκλείσει οποιαδήποτε φλεγμονή στο λεπτό έντερο. Αυτές οι εξετάσεις είναι πιο ευαίσθητες για την εύρεση φλεγμονής στο έντερο από ό, τι οι συμβατικές εξετάσεις απεικόνισης. Η εντερογραφία (MR) είναι μια εναλλακτική λύση χωρίς ακτινοβολία.

ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Η ελκώδης κολίτιδα και η νόσος Chron είναι οι πιο συχνές μορφές φλεγμονωδών παθήσεων του παχέος εντέρου και πιστεύεται ότι έχουν ίδια παθογένεια. Επίσης, παρουσιάζουν παρόμοια συμπτώματα όπως:

• Κράμπες

• Κοιλιακό άλγος

• Διάρροια

• Κόπωση

Ωστόσο, έχουν βασικές διαφορές μεταξύ τους. Μία απ’ αυτές είναι ότι επηρεάζουν διαφορετικά σημεία του γαστρεντερικού σωλήνα. Η νόσος Chron, μπορεί να επηρεάσει από το στόμα έως τον πρωκτό και εντοπίζεται πιο συχνά στο λεπτό έντερο. Αντίθετα, η ελκώδης κολίτιδα επηρεάζει μόνο το παχύ έντερο και το ορθό.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Στόχος της θεραπείας της ελκώδους κολίτιδας είναι μειώσει την φλεγμονή που προκαλεί τα συμπτώματα ώστε να αποτρέψει τις εξάρσεις και αν έχουμε περισσότερες περιόδους ύφεσης.

Φαρμακευτική αγωγή:

Για ήπια συμπτώματα ο γιατρός συνταγογραφεί φάρμακα που προσφέρουν ανακούφιση από την φλεγμονή και το πρήξιμο. Αυτοί οι τύποι φαρμάκων περιλαμβάνουν:

1. Μεσαλαμίνη
2. Σουλφασαλαζίνη
3. Ολσαλαζίνη
4. 5- αμυνονασαλικυλικά

Μερικά άτομα μπορεί να χρειάζονται κορτικοστεροειδή για να μειώσουν τη φλεγμονή, τα οποία μπορεί να έχουν δυσμενείς επιπτώσεις γι’ αυτό και οι γιατροί προσπαθούν να περιορίσουν τη χρήση τους. Εάν υπάρχει λοίμωξη, μπορεί να χορηγηθούν αντιβιοτικά. Εάν έχετε μέτρια έως σοβαρά συμπτώματα, ένας γιατρός μπορεί να συνταγογραφήσει ένα είδος φαρμάκου γνωστό ως βιολογικό παράγοντα. Οι βιολογικοί παράγοντες είναι φάρμακα αντισωμάτων που βοηθούν στον αποκλεισμό της φλεγμονής και συμβάλλουν στην αποφυγή εκδήλωσης συμπτωμάτων.

Ένας γιατρός μπορεί επίσης να συνταγογραφήσει έναν ανοσοτροποποιητή. Αυτός αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος. Παραδείγματα περιλαμβάνουν την μεθοτρεξάτη, 5-ASA και θειοπουρίνη. Ωστόσο, οι τρέχουσες οδηγίες δεν τις προτείνουν ως αυτόνομη θεραπεία. Το 2018, η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) ενέκρινε τη χρήση του tofacitinib (Xeljanz) ως θεραπεία της ελκώδους κολίτιδας. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Αυτό το φάρμακο στοχεύει κύτταρα που είναι υπεύθυνα για φλεγμονή και είναι το πρώτο από του στόματος φάρμακο εγκεκριμένο για τη μακροχρόνια θεραπεία της ελκώδους κολίτιδας.

Νοσηλεία εντός νοσοκομείου:

Εάν τα συμπτώματα είναι σοβαρά ο ασθενής θα πρέπει να νοσηλευτεί για να διορθώσει τις επιπτώσεις της αφυδάτωσης και της απώλειας των ηλεκτρολυτών που προκαλεί η διάρροια. Επιπλέον μπορεί να χρειαστεί να αντικατασταθεί το αίμα για να αντιμετωπιστούν άλλες επιπλοκές.

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΏΠΙΣΗ

Η χειρουργική αντιμετώπιση είναι η έσχατη λύση και περιλαμβάνει την αφαίρεση ολόκληρου ή μερικού τμήματος του παχέος εντέρου με τη δημιουργία ενός νέου μονοπατιού για τα κόπρανα. Αυτό το μονοπάτι μπορεί να βγει μέσω ενός μικρού ανοίγματος στο κοιλιακό τοίχωμα ή να ανακατευθυνθεί πίσω από το τέλος του ορθού.

Για να ανακατευθύνει τα κόπρανα μέσω του κοιλιακού τοιχώματος, ο χειρουργός κάνει ένα μικρό άνοιγμα στο κοιλιακό τοίχωμα. Στη συνέχεια, το άκρο του κάτω λεπτού εντέρου ή ο ειλεός μεταφέρεται στην επιφάνεια του δέρματος. Με αυτόν τον τρόπο, τα κόπρανα θα καταλήγουν μέσω του ανοίγματος σε μια σακούλα. Εάν τα απόβλητα μπορούν να ανακατευθυνθούν μέσω του ορθού, ο χειρουργός αφαιρεί το πάσχον τμήμα του παχέος εντέρου και του ορθού, διατηρώντας τους εξωτερικούς μύες του ορθού. Στη συνέχεια συνδέει το λεπτό έντερο στο ορθό για να σχηματίσει μια μικρή προεξοχή

Μετά από αυτήν τη χειρουργική επέμβαση, μπορούν να περάσουν τα κόπρανα από το ορθό, αλλά το περιεχόμενο του εντέρου θα είναι πιο συχνό και υδαρές από το κανονικό.

Λέγεται ότι ένα στα πέντε άτομα με ελκώδης κολίτιδα θα χρειαστεί χειρουργική επέμβαση στη διάρκεια της ζωής του.

Συμπέρασμα: Η ελκώδης κολίτιδα, είναι μια χρόνια ιδιοπαθείς φλεγμονή του παχέος εντέρου, μη μεταδοτική, που προσβάλλει όλες τις ηλικίες κυρίως όμως τους νέους. Η έγκαιρη διάγνωση βοηθάει στην ανακούφιση συμπτωμάτων και προάγει μια καλύτερη ποιότητα ζωής για τον ασθενή.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. https://www.healthline.com/health/ulcerative-colitis
2. https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/ulcerative-colitis/diagnosis-treatment/drc-20353331
3. Κουρκούτα, Λ. (2011). Διαγνωστική Νοσηλευτική Προσέγγιση. Αθήνα: Εκδόσεις Πασχαλίδης. P.110-111

TrueMed-ForLivingMore