Ανοικτή επιστολή των φοιτητών του δεύτερου έτους της Ιατρικής Ιωαννίνων

“Σήμερα ολοκληρώνεται ένας χρόνος από το κλείσιμο των πανεπιστημίων της χώρας, ένας χρόνος μακριά από το αμφιθέατρο, τα εργαστήρια, την κλινική άσκηση, το κυλικείο, τις συνελεύσεις, τη λέσχη, τη βιβλιοθήκη, τα αστικά 16-17. Ένας χρόνος μακριά από όλους, μακριά από τους καθηγητές μας, τους συμφοιτητές μας, τους φίλους μας.
Όλο αυτόν τον καιρό τηρούμε τα μέτρα προστασίας, οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού έχουν γίνει πιο ασφυκτικοί από ποτέ, η οθόνη του υπολογιστή πιο κουραστική από ποτέ και η παραγωγικότητα έχει σχεδόν μηδενιστεί. Παρ΄ όλο που κατανοούμε όσο μπορούμε την κατάσταση και την τεράστια πρόκληση αυτής της πανδημίας, η ανία και η υπολειτουργικότητα δεν ικανοποιούν κανέναν μας. Αυτό που μας θλίβει περισσότερο είναι ότι στο προσχέδιο για επιστροφή στην κανονικότητα των ειδικών δεν συμπεριλαμβανόμαστε πουθενά. Αντίθετα, το κλείσιμο των πανεπιστημίων ήταν πρώτη προτεραιότητα παρ’ όλο που ταυτόχρονα τα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης ήταν ακόμα ανοιχτά χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Έτσι λοιπόν εμείς που νοιαζόμαστε και μας αφορά άμεσα η δημόσια υγεία και η προστασία της γνωρίζουμε ότι παρά την δύσκολη υγειονομική κατάσταση που βιώνουμε μέχρι στιγμής, ένα ασφαλές άνοιγμα των σχολών, σχετικά με πραγματοποίηση των εργαστηρίων, είναι δυνατό όταν η κατάσταση ομαλοποιηθεί μετά την έξαρση που παρατηρήθηκε το τελευταίο διάστημα. Για αυτό, καλούμε τόσο την Ιατρική Σχολή, όσο και την Πρυτανεία του πανεπιστημίου, να διασφαλίσει ότι θα υπάρχει η απαραίτητη οργάνωση και προετοιμασία για την έναρξη εργαστηριακών μαθημάτων όταν οι συνθήκες επιτρέψουν κάτι τέτοιο. Συγκεκριμένα αναφερόμαστε στην διενέργεια rapid tests, τον εμβολιασμό του διδακτικού προσωπικού και των φοιτητών και τη δημιουργία πλάνου που θα προβλέπει τον καθαρισμό των αιθουσών, τον προγραμματισμό των μαθημάτων, το διδακτικό προσωπικό σε κάθε εργαστήριο, στο πλαίσιο της απαραίτητης χρηματοδότησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Ως μια επιστήμη με κέντρο τον άνθρωπο διατυπώνουμε την έντονη ανησυχία μας σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί και συνδέεται άρρηκτα με τα παρατεταμένα μέτρα περιορισμού. Σε μία περίοδο φόβου για το θάνατο και τον ιό το θεμελιώδες δικαίωμα της ασφάλειας των πολιτών πρέπει να είναι απαράβατο. Γι’ αυτό καταδικάζουμε περιστατικά ωμής βίας, όπως αυτό στη Νέα Σμύρνη, καθώς και τις προσπάθειες σωμάτων ασφαλείας για βίαιη καταστολή της κατάληψης του ΑΠΘ. Η βία φέρνει βία και έχει αντίκτυπο σε όλους τους πολίτες της χώρας σε όποια θέση κι αν βρίσκονται. Σε μία δημοκρατική χώρα που σέβεται τους πολίτες της και λειτουργεί με βάση τον ανθρωπισμό, τα φαινόμενα βίας οποιασδήποτε μορφής και προς οποιοδήποτε αποδέκτη δεν έχουν καμία θέση και δεν δικαιολογούνται, αντιθέτως οδηγούν στον διχασμό.
Σήμερα, το αυτοδιοίκητο που οφείλει να χαρακτηρίζει την ακαδημαϊκή κοινότητα συνταγματικά κατοχυρωμένο (άρθρο 16.5Σ) καταρρίπτεται. Τα γεγονότα αυτά που μας τρομοκρατούν, επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς μας όσον αφορά στον ρόλο της πανεπιστημιακής αστυνομίας, η οποία δρα ενάντια στο πνεύμα ελευθερίας διακίνησης ιδεών που πρεσβεύει το πανεπιστήμιο. Στην ασφάλεια του πανεπιστημιακού περιβάλλοντος που αναζητούμε πιστεύουμε ότι δεν θα έπρεπε να εμπλέκεται ο κρατικός μηχανισμός της αστυνομίας. Το αυτοδιοίκητο σημαίνει πως για όλα τα θέματα που σχετίζονται με τη λειτουργία τους τα πανεπιστήμια διοικούνται από τα δικά τους όργανα τις πρυτανικές αρχές και τη σύγκλητο. Συνεπώς αρμόδιοι για την τήρηση της τάξης και την εύρυθμη λειτουργία της πανεπιστημιακής ζωής είναι τα πανεπιστημιακά όργανα. Αυτοί ήταν οι λόγοι κατάληψης της Πρυτανείας των Ιωαννίνων και οι λόγοι για τους οποίους η Πρυτανεία τάχθηκε με το μέρος των φοιτητών.Η κατάσταση γενικευμένου φόβου που επικρατεί , στα πλαίσια της οποίας το σύνολο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταπατούνται θα πρέπει να είναι ο κύριος προβληματισμός της κρατικής διαχείρησης. Γι΄αυτό υπενθυμίζουμε ότι σε αδράνεια είναι η καθημερινότητά μας και όχι η σκέψη και η κριτική μας ικανότητα, γι’ αυτό έστω και διαδικτυακά παίρνουμε θέση για την κατάσταση σεβόμενοι την υγειονομική κρίση αλλά απαιτούμε τον αντίστοιχο σεβασμό από τους αρμόδιους. Ο φόβος είναι μια πνευματική φυλακή ένα είδος προσκόλλησης που μόνο πίσω μας κρατάει. Φοράμε τη μάσκα για να προστατευτούμε και όχι για να μην φτάνει η φωνή μας τόσο μακριά όσο πρέπει.”

Οι φοιτητές του 2ου έτους Ιατρικής Ιωαννίνων:

Πανούσης Δημήτριος
Μαρία-Ελένη Ζαχαράκη
Μιχαηλίδης Δημήτριος
Δήμητρα Γιαννουλοπούλου
Γεωργούλας Ματθαίος
Νικόλας Ευριπίδου
Χρυσικού Αγγελική
Λιβιτσάνος Πέτρος
Μήτσης Νικόλαος
Κουκούλης Ιωάννης-Δημήτριος
Μάγειρα Γαρυφαλλιά
Λίνα Βασιλική Ράπτη
Καλαβάς Παναγιώτης
Μελίνα Ντουχανιάρη
Δημήτρης Μήτος
Ρεσίτη Μαρία
Παρασκευή Χανή
Καραμήτρου Κατερίνα
Ναταλία Μωυσιάδου
Αχιλλέας Κλάπας
Μιχαήλ Χασιώτης
Βασίλειος Γιωβάνης
Μυρσίνη Παππά
Νικολέτα Ιωάννα Τσιάμη
Danja Sheshi
Νικολέττα Ροκίδη
Κουρέτση Ευδοξία
Συμεωνίδης Λάζαρος
Μακρή Ευαγγελία
Ουρανία Τσοβόλα
Ιωάννα Παρασκευή Παπανδρέα
Λυδία Τσιρώνη
Βάσω Πανταζή
Κωνσταντίνος Ρώσσης
Μπάνη Ηλιάνα
Δήμητρα Παπαδοπούλου
Ερμιόνη Πέτκου
Botros azar
Σταυρούλα-Παναγιώτα Κούζουνα
Σωτήρης Τσάμης
Κουρίδου Αγάπη
Μαριάννα Μπαμπανάρα
Σωτηρία Κωνσταντάκου
Μαρίνου Μαριέττα
Δημήτριος Καραμήτσος
Ροδούλα Παπαδοπούλου
Μαρία Τορναρίτη
Χρίστια Πηλαβά
Αντρέας Κεραυνός
Γιώργος Γεωργίου
Λευτέρης Καλίτσης
Γκόρλα Ελένη
Ηλιάννα Σακελλάρη
Νικολοπούλου Αντωνία
Νικόλας Πετρίδης
Σοφια Σπυράκου
Πολυνικης Βαρδακας
Χάλαρη Ευγενία
Παρχαριδη Κατερινα
Μιχάλης Μέντσης
Στέλλα Παπαδοπούλου
Μαρία Μάρλεν Λαμπράκη
Αναστασία Αντωνίου
Κουζή Δέσποινα
Γιώργος Κεχράκος
Μπραέσσα-Δεληγιάννη Δέσποινα Παναγιώτης Παναγόπουλος
Persa Dine
Λέσι Στεφανία
Στέργιου Χρήστος